چسبندگی اندومتریوز شایع ترین یافته ای هستند که در ارزیابی لاپاراسکوپیک درد مزمن لگن، شناسایی می شوند.
اندومتریوز و چسبندگی
اندومتریوز در ۱۵-۴۰ درصد بیمارانی که به علت درد مزمن لگن، لاپاراسکوپی می شوند، شناسایی می گردد. در نتیجه ی واکنش التهابی خفیف توسط اندومتریوز، در طول زمان، بین ارگان های لگنی، چسبندگی رخ می دهد.
بین محل بیماری و علائم درد و همچنین بین شدت درد و مرحله ی بیماری ارتباطی وجود ندارد.
۳۰ – ۵۰ درصد بیماران علی رغم مرحله ی بیماری، فاقد درد می باشند . بطور مشابه، ۴۰ – ۶۰ درصد بیماران، بدون توجه به مرحله ی بیماری، نفوذ اندومتریوز به عمق لگن، و درگیری سپتوم رکتوواژینال و روده، رحم و مثانه، با درد همراه است . چسبندگی های لگنی مرتبط با اندومتریوز همراه درد لگنی هستند.
تولید پروستاگلندین و سیتوکین ممکن است مسئول ایجاد درد شدیدی باشد که در برخی مبتلایان به فرم خفیف بیماری دیده می شود.
سندرم درد مرتبط با اندومتریوز، به دردی گفته می شود که به اندازه کافی به درمان طبی و جراحی پاسخ نمی دهد (خصوصا در موارد بیماری جزئی و خفیف).
برای اطلاعات بیشتر: علائم کیست اندومتریوز یا کیست شکلاتی
علائم چسبندگی
چسبندگی های مشاهده شده در هنگام لاپاراسکوپی، اغلب در همان قسمتی از شکم واقعند که منبع درد لگنی در آنجا می باشد . با این وجود نه محل اختصاصی (یعنی ساختارهای آدنکسی، صفاق جداری یا احشایی یا روده) و نه تراکم چسبندگی ها با وجود علائم مرتبط با درد ارتباط ندارند.
تشخیص چسبندگی
در صورت رد علل درد و نتیجه ی منفی ارزیابی های علل روانی، لاپاراسکوپی تشخیصی توصیه می شود . لاپاراسکوپی، با استفاده از بی حسی موضعی برای انجام “نقشه برداری آگاهانه درد” می تواند محل چسبندگی های اختصاصی مربوط به درد لگن را تعیین نماید . مانیپولاسیون چسبندگی های لگنی و آپاندیسی سبب ایجاد درد لگن می شوند.
درمان چسبندگی اندومتریوز
نقش سببی چسبندگی در ایجاد درد لگن مشخص نیست و جراحی به ایجاد چسبندگی بیشتر و احتمالا آسیب ارگان منجر می شود و جراحی سقط و موارد پیشرفته اندومتریوز که به درمان های دارویی پاسخ نمی دهند انجام می شود.